Бугун Ёшлар Иттифоқи ходимлари билан бирга Сирдарё вилоятидаги болалар колонияси (Республика ўғил болалар тарбия муассасаси)га бордик.

Юрагим эзилиб кетди.

Кўзлари чақнаган, қадди-қомати расо, 14-16 ёшлардаги ўсмирлар… Булар ким – “маънавий юксалиш ва тўғри тарбия йўлига кирган” кичик безориларми, ёки бўлажак… буёғини тасаввур қилишга юрак бетламайди.

Энг кўп такрорлангани – “сизларга бу ерда барча шароитлар муҳайё…” деган гап бўлди-ёв. Тўғри. Спорт, дурадгорлик, чилангар(сварка ва ҳоказо), компьютер саводхонлиги каби тўгараклар мавжуд. Яхшигина кутубхона бор.

Лекин… болаларнинг кўзлари худди шишадан ясалгандек, меҳр ва илиқлик кўринмайди. Буни кўриб ва ҳис этиб, аъзои баданинг титраб кетади.

Суҳбатдан сўнг: “энди ҳаммамиз фикрни тўғрилаб, яхши инсон бўламиз, тўғрими? Ота-оналаримиз бағрига ёруғ юз билан қайтамиз, тўғрими?” деган хитобга жавобан болажонлар жўр бўлиб: “ҲАА-АА!” деб жавоб беришяпти.

Қанийди! Шу топда фаришталар “Омин”, деган бўлсин.

Муассаса раҳбарининг айтишича, 99 фоизининг ота-онаси ҳаёт, турмуш шароити ҳам ёмон эмас. Дубайма-дубай, Туркия-ю Таиланд қилиб юрармиш. Ойлаб-йиллаб хабар олмайдиганлари, ҳатто умуман қорасини кўрсатмайдиганлари бор, дейди бошлиқ.

Бир болани ўқитувчи ҳамроҳлигида уйига – ота-онасини кўриб келишга юбордик. Бола бечора, уйига етгунича юраги ҳаприқиб, ҳаяжондан титраб бораяпти. Шаҳд билан дарвозани очиб кирувдик ҳамки… уни кўриб бир туки ҳам ўзгармаган отанинг нафратли саволи: “нега келдинг?” бўлди. Ваҳоланки кўришмаганига икки йилча бўлганди. Ўсмирнинг шу топдаги аҳволини тасвирлашим жуда мушкул… дейди устози.

Ҳалиям ўзимга келолмаяпман…

Бахтиёр Ҳайдаров