Овруподан Туркияга келганимда, мамлакатга келган йўловчилар паспортини текшириб, унга муҳр босадиган ҳаво лиманидаги полис йигитга паспортимни узатганимда, у паспортимни текшириб, менга қайтариб берар экан, жилмайиб: “Биздансин!” деди. Мен ҳам унга кулиб:”Елбетте, сизданим, Турким”! дея жавоб бердим. Бу – ўз Ватанига қайтиб келган бир инсоннинг ўз Ватанида кўриши керак бўлган бир муомала эди.

Мен Туркияда ҳеч қачон ўзимни бегона ҳис қилмаганман, ўзимни доим ўз Ватанимда юргандай ҳис қилганман. Ҳатто бундай Ватан туйғусини ўз туғилиб ўсган юртимда, Ўзбекистонда ҳам бу қадар чуқур ҳис қилмаганман. Чунки, Туркияда ҳеч ким мени Ўзбекистон пойтахтидаги каби ҳар одимимни назорат қилиб, узун йиллар давомида “прописка” масаласи билан қийнамаган.

Туркиянинг ҳеч бир шаҳрида, Ўзбекистоннинг Самарқанд ва ёки Бухоро каби шаҳарларига бориб қолган ўзбек кўрадиган муомалани кўрмаганман: бу ерда ҳеч ким, ўша шахарлардаги каби, ўз тилингда, Ўзбек(Турк) тилида гапирганинг учун сенга душманга қарагандай қарамайди, аксинча, сенга жилмайиб :”Биздансин!”дейишади.

Бугун дунёнинг ҳар бурчагида ўз ватани, Ўзбекистонга қайтолмай инграётган минглаб ўзбекларни ўйлаганимда бошимга шу каби ўйлар келди. Ўзбекистон ишғол остидами, мамлакатни кимлар бошқаряпти?

МАҚСУД БЕКЖОН

27.05.2020