Автобусда ёнимда отам қатори бир киши ўтириб кетаётганди. Узоқ вақт бир нимани сўрамоқчи бўлиб, лекин ботина олмаётгандек туюлди.
Шунда ўзим салом-алик билан гап бошладим. Эртанги кунги об-ҳавони телефонимдан билиб беришимни сўрамоқчи экан.
Эртага ҳам, бугунги каби, кун бўйи ёмғир ёғишини айтдим (икки кун олдин, ёмғир тинимсиз ёғиб турган пайтдаги воқеа).
“Уйга кетаверсам бўлар экан-а, ака?”, – деб қолди, хўрсиниб.
“Ака деманг-э, отам қаторисиз”, дедим.
Уст-боши, соддалиги, руҳий ҳолатига қараб, ачиниб кетдим.
Мардикор бозори ёнидан ўтиб кетаётгандик…
МУРОД КАРИМ: МУСИҚА ТИЛИ
АБДУВОҲИД ҲАЙИТ: ЧИН ЎЗБЕКЧА ОТЛАР
АЗИЗ САНЖАРДАН ТУРК ДУНЁСИ ЭЪТИРОФИ: “ҲАЁТИМДАГИ ИККИНЧИ УСТУВОРЛИГИМ ТУРК ДАВЛАТЛАРИДИР”
“ТОШКЕНТ ФАҚАТ ТОШКЕНТЛИКЛАР УЧУН”
Vyacheslav Oxunov: “Tushunishni istamayman!”