Алихонтўра Соғуний
ТАРИХИ МУҲАММАДИЙ — 212
(давоми)
ЎТТИЗ ОЛТИНЧИ МЎЖИЗА
Онамиз Ҳазрати Оиша розияллоҳу анҳо ривоят қилур:
«Мадинада бир нопок, уятсиз хотун бор эди. Бир куни Расулуллоҳ ўтирган эдилар, устиларига у хотун кириб қолди. Олдиларига бир парча қотган гўшт пишириб қўйган эдим, шундан еб ўлтирур эдилар.
Муни кўриб, у хотун:
— Кўринглар бу кишиниким, қул кишилардек таом ейдур, ўлтиришлари ҳам қулларга ўхшайдур, — деб айтди.
Анда Расулуллоҳ:
— Тўғри, мен Аллоҳнинг қулидурман, қуллардек ўлтириб, қулдек таом ейдурман, — дедилар.
Сўнгра ул хотун:
— Менга ҳам бу таомдан беринг, еб кўрай, — деди.
Эб турган гўштларидан бир парчасини бериб эдилар, ул хотун:
— Йўқ, оғзингиздаги чайнаб турган гўштдан сўрайман, — деди.
Оғзиларидаги чала чайналган гўштдан чиқариб унга бердилар эрса, у:
— Ўз қўлингиз билан егизиб қўйинг, — деди.
Ўз қўллари билан унинг оғзига солиб қўйдилар. Буни ютиши билан тавфиқ чироғи унинг кўнглини ёритди. Ўз замонасидаги шарм-ҳаёли, солиҳа хотунлардан бўлди».