Мени уйим подъездида 5-қаватда бир кампир туради. Уни эри 5 йил аввал оламдан ўтган. 2 йил аввал эса унинг қизи ўз эри ва фарзандлари билан авто ҳалокатга учраб ҳалок бўлганди.
Магазиндан қайтаётсам, подъездимизнинг эшигида эълон осилиб турибди.
Бир парча қоғозга ручка билан ёзилганди:
“3000 сўм йўқотиб қўйдим. Ким топиб олса қайтиб беринг. 76-квартирага, Илтимос. Пенсиям оз, нон сотиб олишга пулим йўқ.”
76-квартирада ўша кампир яшарди. Чўнтагимдан 3000 сўм олдимда 5-қаватга кўтарила бошладим. Кампирга пул берганимда у йиғлаб юборди:
-Сен 12-чи одам бўласан, менга пул олиб келган. Раҳмат болам.
Мен лифт томон қайтдим. Орқамдан эса кампир:
-Болам, кўчадаги эълонни олиб ташлагин, уни мен ёзмаганман.
Кампир турганича кўз ёш тўкарди.
Инсонларнинг қалби юмшоқлиги ва яхшиликни раво кўриши менга қаттиқ таъсир қилди.
Қалбим юмшаб кетти.
Абдуқодир Саттор