Ойдин опам ҳақларида бир мақола ёзишни истагандим, лекин сира уддасидан чиқа олмаяпман. Сира ишонгим келмаяпти бу дунёни тарк этганларига, энди ҳеч қачон овозларини эшитмаслигимга.
Сўрайдиган саволларим, айтадиган гапларим, ўртоқлашадиган фикр-мулоҳазаларим кўп эди.
Жуда узоқ умр кўришларига шубҳа қилмасдим мен ғофил банда, ҳали вақтимиз бемалол, деб юраверибман xотиржам. Жуда кутилмаган зарба бўлди, ҳали-вери ўзимга келолмасам керак.
Ҳали-ҳануз, баъзан одамларнинг орасида, бир нималар ҳақида гаплашиб туриб, бирдан ўпкам тўлиб, ўзимни тутолмай йиғлаб юборяпман – бундай ҳолатни аввал ҳам бошдан кечиргандим – йигирма йил аввал, онам раҳматлик қазо қилганларида.
Лекин онам раҳматлик узоқ вақт бетоб ётгандилар, бўлажак жудоликка бир оз бўлса-да руҳан тайёр эдик. Ойдин опамнинг қазолари ҳақидаги ҳабар эса қўққисдан тушган тўқмоқ зарбидек гангитиб қўйди.
Менга қилган яҳшиликларининг юздан бирини бўлса-да қайтара оламан, деб умид қилардим. Ҳеч нима қайтара олмадим. Шуниси жуда алам қиляпти. Ҳасрат-надоматимнинг чеки йўқ. Энди фақат дуодамиз, фарзандларимга айтдим, “мен дунёдан ўтиб кетганимдан сўнг ҳам шу опамнинг ва яқинларининг ҳақига дуода бўлинглар ва шуни бола-чақаларингизга ҳам васият қилинглар”, деб.
Аллоҳ Сизларга сабр берсин.
Даниа Абдуллоҳ
Жидда, Саудия Арабистони