1990. yılların sonlarına doğru bir sınıf arkadaşıma buluşmuştum ve aramızda baya sohbetimiz olmuştu.O okulu bitirdikten sonra yükseköğrenime başladı.Amcasının torpiliyle iç işler bakanlığına atandı.O zamanlarda amcası şehir iç işler yönetiminde polis komutanı olarak çalışıyordu.

Hal-hatır sorduktan sonra gece Namangan’den geldiğini ve üç gün sonra yine geri gideceğini söyledi.O zamanlarda ise müsülmanlara karşı terörizm,ekstremizm gibi yalanlarla çoğu insan hapse atılıyordu.Sınıf arkadaşım fahişeliğe karşı mücadele bölümünde çalışıyordu.

Bende hayretle ”size de teröre karşı muücadeleye cezbetmişler ” dedim.Çocukluğumuzda bir birimizi tanıdığımız için ve anaokula da birlikte gittiğimiz için o bana bazı hizmet sırlarını anlatırdı.Birbirini satmalar,kendi ismi değil de lakablarıyla maaş aldıklarını,uyuşturucu bağimlılarnı uyuşturucuyla temin ettiklerini anlatırdı.

Şehirlerdeki genelev ve uyuşturucu satılan yerleri kendilerine ait olup,oraya gelen zenginlerin çokuclarını yakaladıklarını ve onlardan para talebinde bulunduklarını arkadaşımdan öğrenmiştim.Onun için o yerde çalışan polisler kendilerini şanslı hissediyordu;orda çalışmak bir prestij gibi.

Arkadaşımın Namangan’a gittiği günü hakkında dediklerini hatırladım,”artık iyice bıktım her seferinde başka yere tayin edilmekten .Şehirde olmaktan güzeli var mi.Birde ben ev inşaatına başlamıştım;ikinci katı daha bitmemiş.Yine bir yerde market yaptırıyordum.İşin de cıvığı çıktı,ama buradaki arkadaşlarım benim payımı verecekler.Bizde böyle;her şey planlı.”dedi ve devam etti.

”Aslında bizi Namangan’a göndermelerinin sebebi terörizme karşı değil; o yerde beni uyuşturucu satan yerleri açmak,gece klublerini ve genelevleri çoğaltmak amacıyla orda hizmet etmeye gönderiyorlar.Günümüzde devletimizdeki en çok gece klübleri Namanganda”-dedi

Ben şaşırarak” yok ya,en çok gece klübleri başkentte diye biliyorum.Yine orası müsülmanların çok olduğu bölge değilmi”,-diye sorduğumda o ”hayır artık öyle değil.Namangan vahabilerin şehri oldu.O yerde kadınlar ninja gibi ,erkeklerde yaşlılar gibi sakal bırakıyorlar.Bizim görevimiz onların sayısını azaltmak.

Taşkent ve başka eyalatlerden buna benzer ninja ve yaşlıları hapse gönderdik” diye güldü.

Şimdi sağın solun uyuşturucu ve genelev. Yani sanki Lasvegasda gibi hissediyorsun kendini”-diye yine kahkaha attı.Bende hayretle”kanunlar ?”dedim.O ” emir yukarıdan geliyor.Biz sadece görevimi yapıyoruz”dedi.

Özbekistan Halk Hareketi sayfasının yayımında ”Özbekistan’da 842 tane genelev tespit edildi” başlığı ile araştırmalarımdan aklımda kalanını kısa olarak sizlere gerçeğiyle yazdım.Namangan’da en çok olarak gösterilen 74 tane umumev bunun delili olabilir diye düşünüyorum.

Özbekistanda yaşanan bu olaylar insanı üzmüyor değil.Hükümetin şeytanın yollarıyla halkı günaha girmesine vesile olması dinimizce bir rezillikten başka bir şey değildir.Bunların neticesinde gençlerin dünyaya düşkün,haramlar içinde yüzmesini görmek insanı çok acı veriyor.

Yaşlıların dediği gibi 50 sene nesil değişir, 100 senede ise millet demesi günümüzde olan olaylar neticesinde açıkça göze çarpıyor ve nu insanı derinden kaygılandırıyor.Ama hangi yöne doğru değişmekte?70 senelik süre içersinde Soyvetlerin kamunizm rejiminin etkisi altında dinimizi,geleneklerimi kaybetmiş isek,24 senelik çok kısa bir zaman dilimi içerinde, diktatör Kerimov’un rejimi altında gelenek-göreneklerimizi,dinimizi hızla unutturuluyorlar.Asır başlarında dedelerimiz dinimizi,geleneklerimizi nasıl yaşamışlardı,dinimize karşı saygıları nasıldı,bir-birine karşı saygıları…

Günümüzde ise devlet esasen gençler olmak üzere halkı cahilleştirmektedir.İşlenen cinayetler ve günahlar ise göz ardı ediliyor.Bu ise milletimiz adına bir felakettir.

Muhammadşarif

(Metin Özbek Türkçesinden Türkiye Türkçesine aktarıldı)